Egomla Rezil Olma Dersleri 101

     "Elimdeki 32 liralık büyük boy laktozsuz sütlü az kremalı kolay içimli filtre kahveyi tuttuğumdan son model -markasını şu an reklam olacağı için veremeyeceğim- 10 bin liraya aldığım çift kameralı telefonuma cevap veremiyorum. Anlıyorsundur, umarım beni şekerim. Bir de günlük en az 1000 dolarlık yüz maskemi de yaptırmadım bugün, sinirlerim gerildi. Ah tatlım hayat çok zor yaaaaa."

     Ya tamam, eleştireceğim konu bu değil ama alakalı. Şöyle ki alabildiğimiz en pahalı şeyleri alıp bununla insanlara hava atmak (halk deyimiyle sidik yarıştırmaktır bu efenim) insana oturmuş bir hastalık resmen. Bunu milletlere göre ayırıp, şunlar yapıyor da Türkler yapmıyor, gibisinden değil herkes için söylüyorum. İnanın ben de dahilim buna anacım (!) Geçen hafta yediğim ahtapotu herkese anlatmışım mesela, peki bu nedir? Görgüsüz ve TATLI bir insan olmamdandır. Bu yaptığım; ben yedim, sen hala bulgur pilavı mı yiyorsun bacım, demektir. Belki fark etmeden belki de fark edilerek yapılır, ama yapılır efendim.
     Peki ben ne yapacağım dersiniz? Yine sizi muasır medeniyetler seviyesine çıkarmak için eteğimdeki taşları dökecek, olayları bir deşecek, bir susacağım. Ayrıca Allah aşkına görgüsüz, egolu, tutumsuz, savurgan, çok konuşan, böyle parayı çok seven, böyle pislik bir insan değilseniz okumayın arkadaşım şu yazıyı. Yeter ya, uzun boylu olabilirim ama sinirlerim çok çabuk tepeme çıkıyor, vallahi bakın.
     Allah affetsin başlıyoruz içeriğe...

     1- Az önce -piyasada bilinen "AY" parçası markalı- telefonumdan uygulamalara giremedim, peki neden? Çünkü yer kalmamış. Teknoloji "not to be" olabilir bana ama yine de telefonda yer açmamı bu kadar zorlaştıran bu "not to be" olayı olamaz sadece. Telefonda da sorun var azizim. Sen git o kadar para ver, bir uygulamayı bile açama, yok ya... Paramızla rezil oluyoruz anam babam...

     2- Yine adını vermeyeceğim ünlü bir marka, mekan afilli, insanlar şıkır şıkır, önü caddeye bakıyor. HERKES GİDİYOR FOTOĞRAF ÇEKİNİP PAYLAŞIYOR diye değil, tatlısını denemek için gidiyoruz. Gayet gülümseyip kasıntı pozlar içinde mutlu gözüküyoruz ama tatlıları çok kötü. Üstüne bir ton para verip "acaba bahşiş bırakırken bir an da kendimi bulaşık yıkarken bulur muyum" endişesine bırakmak da cabası. Ha en kötüsü, gidip insanlara dünyanın en iyi mekanıymış gibi anlattım. Kendime kurban olamadım o an ama Allah affetsin artık...

     3- "Tatlım bizim yazlığımız var, en az senenin 8 ayı oradayız. Bronz tenli olmak adımızla anılıyor, denizde lahmacun yiyerek boş zamanlarımızda 3 katlı 4 odalı evimizin ne kadar harika olduğunu tartışıyoruz aramızda." Demiyorum tabi ki (!) Tamam 1 kere demiş olabilirim. Ama siz hiç mi kurmadınız bu cümleyi hayatınızda? Hiç mi ilgi çekmek istemediniz? Cevabınız hayırsa üst taraflarda çarpı işareti var, basar gidersin arkadaşım, zorla tutmam seni burada. Olur da cevabın evetse aşağıdaki maddeye geçiyorum ben, oraya da uğrayın. Çok şükür vallahi sakinim.

     4- "Ya benim hastalığım var şimdi, günlük olarak özel muamele ve ilgi istiyorum, saat başı da seviyorum diyeceksiniz bana, daha azı olursa bilemem artık." Ya Arda bi' git Allah aşkına. Dediğinizi duyar gibiyim, ki haklısınız. Ceremesine de kendim çekmeme rağmen ne diye arada bu tür ego yarışlarına giriyorum bilinmez ama siz girmeyin. Hoş değil ama tanıdıklara sesleniyorum buradan; arada yazın "tatlısın" "yakışıklısın" falan gibi şeyler. Elinizi korkak alıştırmayın öyle...

     5- BONUS - OLASI TAHMİN PAKET MADDESİ : İlerde yurtdışına çıkarsam afilli fotoğraflar eşliğinde hava atacak olabilirim ama bu sizi yanıltmasın; muhtemelen beş parasız, konuşabildiği İngilizcesini geliştirmek yerine daha da unutan biri olarak geri döneceğim. Zaten hayatımızın yarısı illüzyon yarısı da planlayıp gerçekleştiremediğimiz hayallerimiz değil mi?
   
     Siz tüm bu anlattıklarımı hayatımın illüzyon kısmı olarak görün. Biliyorum fazla dobra bir yazı oldu, hatta yazdığım en kötü blog yazısı da olmuş olabilir.
     Ama umurumda değil, yayımlayacağım.
     Yayımlıyorum...
     Yaayıımlaaaa-dıım !